Προσευχη στο θεο για βοηθεια — Μαρτυρία ενός θαύματος εν μέσω απόγνωσης

Καθώς πορευόμαστε στη ζωή, ο καθένας από εμάς θα βιώσει κάποια εξαιρετικά γεγονότα που χαράσσονται στη μνήμη μας και δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ. Η εμπειρία που μου άφησε την πιο βαθιά εντύπωση ήταν η εποχή που ο σύζυγός μου είχε πάθει αυτοκινητιστικό ατύχημα, τότε που κανείς δεν ήξερε αν θα τα κατάφερνε, και οι ημέρες που ακολούθησαν, κατά τη διάρκεια των οποίων ένοιωθα εντελώς χαμένη και είχα φτάσει στα όριά μου. Αλλά αυτό που έκανε τη διαφορά για εμένα ήταν το ότι, επειδή ο Θεός ήταν μαζί μου και είχα την καθοδήγησή Του, είχα συνεπώς μια υποστήριξη και, μέσα από την προσευχή και την εμπιστοσύνη στον Θεό, έγινα μάρτυρας ενός θαύματος εν μέσω της απόγνωσής μου. Κατά τη διάρκεια εκείνης της καταστροφικής εποχής, αυτό που κέρδισα κυρίως ήταν η κατανόηση της εξουσίας και της κυριαρχίας του Θεού, και μια αληθινή εκτίμηση της αγάπης Του…

Το απόγευμα της 13ης Αυγούστου 2014, κοντά στα μεσάνυχτα, όδευα προς το σπίτι μου έχοντας κάνει κάποιες δουλειές. Την ώρα ακριβώς που έφτανα στην κοινοτική πύλη, με σταμάτησαν απροσδόκητα η μεγαλύτερη αδελφή μου μαζί με τον σύζυγό της και τον σύζυγο της δεύτερης αδελφής μου. Σκέφθηκα ότι ήταν πολύ παράξενο: Τι κάνουν όλοι εδώ τόσο αργά; Προτού μπορέσω να το συλλογιστώ περαιτέρω, η μεγαλύτερη αδελφή μου όρμησε πάνω μου και είπε, κλαίγοντας: «Πού στα κομμάτια ήσουν, Ζιχάν; Κοντέψαμε να τρελαθούμε από την ανησυχία. Ο άντρας σου έπαθε τροχαίο ατύχημα. Τηλεφώνησε ο αδελφός μας, θέλει να πας αμέσως στο νοσοκομείο». Ακούγοντας τις ξαφνικές αυτές κακές ειδήσεις, δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου και απλώς στεκόμουν εκεί. Σκέφτηκα μέσα μου: «Ο άντρας μου έπαθε τροχαίο; Πώς είναι δυνατόν; Την ώρα του δείπνου μιλούσε στον γιο μας, στο τηλέφωνο…» Τότε, οι δυο γαμπροί μου μού αφηγήθηκαν πώς είχε συμβεί το αυτοκινητιστικό ατύχημα και μου αποκάλυψαν αυτά που είχαν πει οι γιατροί, ότι ο σύζυγός μου ήταν σοβαρά και ότι, ακόμα κι αν στεκόταν τυχερός και επιζούσε, κατά 99% θα ήταν εγκεφαλικά νεκρός… Καθώς άκουγα, έκλαιγα απαρηγόρητα και ένοιωθα λες και θα κατέρρεε ο ουρανός. Δεν είχα ιδέα πώς να το αντιμετωπίσω όλο αυτό.

Λόγω της προχωρημένης ώρας, μας πήρε αρκετό χρόνο για να βρούμε ταξί να μας πάει στο νοσοκομείο της πόλης. Τούτο μου προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη ταραχή, καθώς φοβόμουν ότι δεν θα ξανάβλεπα ζωντανό τον άντρα μου. Τη στιγμή που ένοιωθα συγκλονισμένη και πανικόβλητη, θυμήθηκα ξαφνικά την ιστορία του Ιώβ, που βρίσκεται καταγεγραμμένη στη Βίβλο. Τότε που τον χτύπησαν δοκιμασίες, όλη του η περιουσία εκλάπη, τα παιδιά του είχαν κακό τέλος και ο ίδιος γέμισε τρομερούς δοθιήνες σε όλο του το σώμα. Παρ’ όλο που η δοκιμασία αυτή προκάλεσε μεγάλο πόνο και αγωνία στον Ιώβ, εκείνος είχε μέσα στην καρδιά του τον Θεό, και προτίμησε να καταραστεί την ημέρα που γεννήθηκε, παρά να πει κάτι που θα αποτελούσε αμαρτία. Ήταν απολύτως υπάκουος στον Θεό, είτε ο Θεός έδινε είτε έπαιρνε. Ο Ιώβ δεν πρόφερε ούτε μία λέξη διαμαρτυρίας, αλλά εξυμνούσε το όνομα του Ιεχωβά και έγινε απόλυτος μάρτυρας για τον Θεό. Έτσι λοιπόν, έσπευσα να προσευχηθώ στον Θεό: «Θεέ μου! Όταν έμαθα για το τροχαίο ατύχημα του συζύγου μου, μου κόπηκε η λαλιά και βρέθηκα σε πλήρη σύγχυση, και δεν ξέρω πώς είναι αυτή τη στιγμή. Αλλά όταν σκέπτομαι πώς Σε σεβάστηκε και Σε υπάκουσε ο Ιώβ, κατανοώ ότι πρέπει να προσπαθήσω να είμαι σαν αυτόν και να έχω πίστη σε Εσένα. Θεέ μου! Τα πάντα βρίσκονται στα χέρια Σου και, είτε υπάρχει είτε όχι κάποια ελπίδα να γίνει καλά ο άντρας μου, εγώ Σου ζητώ να μην αφήσεις την καρδιά μου να Σε κατηγορήσει. Επιθυμώ να υποταχθώ στις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις Σου, και να εμπιστευθώ τον άντρα μου στα χέρια Σου». Μετά την προσευχή, η καρδιά μου σταδιακά ηρέμησε.

Στη συνέχεια, ο γαμπρός μου βρήκε ένα ταξί και σπεύσαμε στο νοσοκομείο. Μέχρι τότε, είχε πάει κιόλας 5 π.μ., και ο σύζυγός μου είχε εισαχθεί στην εντατική. Βρήκα γρήγορα έναν γιατρό και ρώτησα για την κατάσταση του συζύγου μου. Ο γιατρός είπε, με παραιτημένο ύφος: «Τα τραύματα του ασθενούς είναι πάρα πολύ σοβαρά. Αν σταθεί τυχερός και επιζήσει, κατά 99% θα είναι εγκεφαλικά νεκρός. Πρέπει να προετοιμαστείτε για αυτή την πιθανότητα και να συγκεντρώσετε τουλάχιστον 200 χιλιάδες γιουάν (περίπου 25.000 ευρώ) για τα νοσήλια». Ακούγοντας αυτά, σχεδόν λιποθύμησα. Ήμουν πολύ ανήσυχη: «Δεν είναι σίγουρο ότι ο άντρας μου θα ζήσει, και τα νοσήλια θα κοστίσουν πάρα πολλά. Αν δεν πιάσει η θεραπεία, τότε όχι μόνο θα χάσω τον σύζυγό μου, αλλά θα ξοδέψω και όλα αυτά τα χρήματα για το τίποτα. Πώς θα τα βγάλουμε πέρα ο γιος μου κι εγώ, χωρίς κάποιον να φέρνει στην οικογένεια το καθημερινό ψωμί; Πώς θα διατηρήσω την οικογένεια, αν ο σύζυγός μου μείνει πραγματικά εγκεφαλικά νεκρός;» Εκείνη τη στιγμή, ένοιωσα λες και ένα τεράστιο βάρος μού πίεζε το στήθος τόσο δυνατά, ώστε δεν μπορούσα να ανασάνω. Αισθανόμουν απόλυτα αβοήθητη και χαμένη ως προς το τι έπρεπε να κάνω. Όλα μαύρισαν και κατέρρευσα αδύναμα πάνω στον τοίχο.

Στην απελπιστική κατάσταση που βρισκόμουν, μπορούσα μόνο να εξομολογηθώ τον πόνο μου στον Θεό. Έτσι, προσευχήθηκα στον Θεό, λέγοντας: «Θεέ μου! Το ανάστημά μου είναι πάρα πολύ μικρό. Είμαι πολύ αδύναμη μπροστά σε αυτό που με έχει πλήξει τώρα, και δεν ξέρω τι να κάνω. Θεέ μου! Σε παρακαλώ, διαφώτισε και καθοδήγησέ με». Μετά την προσευχή, συλλογίστηκα τα λόγια του Θεού: «Όπως το καθετί, ο άνθρωπος λαμβάνει ήσυχα και εν αγνοία του την τροφή της γλυκύτητας και της βροχής και της δροσιάς από τον Θεό. Όπως το καθετί, ο άνθρωπος ζει εν αγνοία του κάτω από την ενορχήστρωση του χεριού του Θεού. Η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου κρατιούνται από το χέρι του Θεού και όλη η ζωή του ανθρώπου γίνεται αντιληπτή στα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις ή όχι αυτό, ο καθένας και όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα» (Ο Θεός είναι η πηγή της ζωής του ανθρώπου). Ναι, ο Θεός έπλασε τους ουρανούς και τη γη και όλα τα πράγματα και, επίσης, έδωσε σε εμάς τη ζωή. Ο Θεός μάς παρέχει όλα όσα χρειαζόμαστε και κυβερνά και διευθετεί τη μοίρα του καθενός από εμάς. Ακόμα δε περισσότερο, η ζωή και ο θάνατος βρίσκονται στα χέρια Του, διότι τούτη είναι η εξουσία του Θεού. Όντας δημιούργημα, δεν είχα κανέναν έλεγχο στο μέλλον και τη μοίρα μου, γι’ αυτό πρέπει να αφήσω τα πάντα στα χέρια του Θεού και να υποταχθώ στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Τότε αναλογίστηκα τον καιρό που ο Μωυσής οδήγησε τους Ισραηλίτες έξω από την Αίγυπτο. Όταν έφτασαν στην έρημο και δεν είχαν τίποτα να φάνε, ο Ιεχωβά έκανε το μάννα να πέσει από τον ουρανό και τους παρέσχε ορτύκια για να φάνε, υποσχόμενος ότι θα τους έδινε αρκετά για να τρέφονται κάθε μέρα. Ωστόσο, κάποιοι δεν είχαν πίστη στον Θεό και φοβήθηκαν ότι δεν θα είχαν φαγητό την επόμενη μέρα. Έτσι, φύλαξαν λίγο μάννα για να το φάνε την επομένη, αλλά την άλλη μέρα διαπίστωσαν ότι δεν ήταν πλέον κατάλληλο προς βρώση. Εξ αυτού, κατέληξα ότι ο Θεός είναι ο Δημιουργός που προμηθεύει και θρέφει την ανθρωπότητα, και όσο εμείς πιστεύουμε ειλικρινά σε Αυτόν και Τον υπακούμε, τότε η πρόνοιά Του για εμάς δεν πρόκειται ποτέ να στερέψει. Κι όμως, οι άνθρωποι δεν έχουν πίστη στον Θεό και πάντα ανησυχούν για το μέλλον τους και μηχανορραφούν για τα προσωπικά τους συμφέροντα. Στο συγκεκριμένο σημείο, μέσα από την αυτο-ανάλυση συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πραγματική πίστη στον Θεό και πάντα ανησυχούσα και ένοιωθα αγχωμένη για τη μελλοντική μου ζωή. Τούτο, όχι μόνο δεν έλυνε τα προβλήματά μου, αλλά, αντίθετα, μονάχα πρόσθετε στην πίεση και το βάρος που αισθανόμουν. Αναλογιζόμενη αυτό, προσευχήθηκα στον Θεό, θέτοντας τη μελλοντική ζωή της οικογένειάς μου στα χέρια Του. Ανεξάρτητα από το τι έπραττε ο Θεός, είπα στην προσευχή μου, εγώ το μόνο που ευχόμουν ήταν να μπορώ να υποτάσσομαι στην κυριαρχία και τις διευθετήσεις Του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η καταθλιπτικότητα και η ένταση που ένοιωθα σαν κάπως να μετριάστηκαν.